Dagboek 9-15 november
Vorige week is een groep mensen aangekomen, een zogeheten “werkteam” om hier te komen helpen met het bouwen van een huis voor een gezin dat binnenkort bij een stam in de Bush gaan wonen. Het team komt uit Noord-Ierland en bestaat uit 9 mensen, 8 mannen en 1 vrouw.
Het zijn allemaal bouwlieden op de vrouw na, die is mee voor de verzorging van het team. Het eten klaarmaken en waarschijnlijk de was. De teamleider is hier in het verleden ook jaren werkzaam geweest en heeft veel huizen en gebouwen hier gebouwd. Een van de overige mannen is zijn zoon en de jonge vrouw die er bij is, is zijn dochter. Zij is verpleegster. Toen zij 6 jaar was, als oudste van het gezin, zijn ze hier komen wonen en werken, haar moeder was lerares op de school. Dus zij, ze is inmiddels 24 jaar, en haar broer zijn hier als kind opgegroeid. Ze zijn ongeveer 7 jaar geleden teruggegaan naar hun thuisland i.v.m. de studie van de kinderen, enz.
Voor hen is het dus heel bijzonder om hier na al die jaren weer terug te zijn. Ik vroeg haar hoe dat was en ze gaf aan dat het wel heel bijzonder is om alles weer terug te zien. Sommige mensen die hier een lange adem hebben, kenden ze natuurlijk nog, en het hele terrein was hun ook bekend. Ze vertelde dat ze na aankomst versteld had gestaan van de bomen, die intussen zo enorm gegroeid waren! Ja, dat kun je je voorstellen.
Er zijn op dit terrein ook gastenverblijven, dus daar hadden ze een onderkomen. Overdag reden ze dan elke dag op en neer naar het dorp waar het huis gebouwd wordt. Dat is hier niet zo ver vandaan.
Ze waren op vrijdag aangekomen na een goede reis. In eerste instantie hadden ze enige vertraging zodat ze de aansluiting vanuit Hong Kong zouden missen. Er gaat maar 1 vlucht per dag van Hong Kong naar PNG. Dat zou heel vervelend geweest zijn, maar gelukkig kwamen ze toch op tijd en waren op de afgesproken tijd hier aan gekomen.
Om hen te verwelkomen was er een pizza-pot-luck georganiseerd op die vrijdagavond. Dat werd in de openlucht gedaan, bij het speelterrein, daar is goede verlichting, net als bij een voetbalveld. Iedereen moest stoeltjes meenemen, en natuurlijk een pizza. En verder kon je natuurlijk meenemen wat je van belang vond. Bord en bestek natuurlijk.
We zaten in een grote kring met allemaal volwassenen, tieners en kinderen, bijna iedereen was aanwezig. En natuurlijk het Team!
Onvoorstelbaar wat een hoeveelheid pizza’s uit allerlei lekkers samengesteld. Iedereen had duidelijk zijn (waarschijnlijk haar!) beste beentje voor gezet. Uiteraard ontbraken de cakes ook niet (voor het dessert!) Dus dat was smikkelen en smullen met een hoop gezelligheid.
Tenslotte werd er nog een pop op een vooraf gemaakte brandstapel verbrand. De pop, van ruim 1 meter groot was gemaakt door de half Engelse familie. Zoals wij in Nederland op 11 november St. Maarten vieren, hebben ze in Engeland ook een of andere traditie, waar een pop , die natuurlijk een persoon uit de oudheid moet voorstellen verbrand wordt, ik ben zijn naam vergeten. Ik begreep dat de kinderen dan ook de deuren langs gaan en een lied of spreuk zeggen en dan iets krijgen. Overigens was dat niet 11 november, maar dat doet er niet toe. Het was in elk geval een spektakel. Wie kijkt er niet graag naar vuur?!
 .  . 
In het weekend gingen de dormouders (internaat, dat weten jullie nu wel he? ) met de jongelui een paar uurtjes naar het strand, wie mee wilde mocht mee. Je begrijpt het al: dit laat ik me geen twee keer vragen, ik was van de partij!
Lekker gezwommen dus. De jongelui hadden twee doelnetten voor in het water, die konden blijven drijven en door plastikflessen, gevuld met zand, werden ze op de plaats gehouden. De spelers stonden tot hun middel in het water, dus het was hard werken voor de twee partijen om de bal in het doel te werpen, of het doel te verdedigen en omgekeerd de bal in het doel van de tegenpartij te krijgen.
Na twee uurtjes braken we weer op en ging de hele club weer achter op de truck.
De afgelopen woensdag vroegen de dormouders ook weer of ik de honneurs waar wilde nemen tijdens de schoolpauzes. Dit keer ging het niet zo soepel. D.w.z. ik had me verkeken op de tijd van voorbereiding van de lunch. Ik was goed geïnstrueerd, en er stond van alles klaar om een soort snelle mie te bereiden met pork uit blikjes. Het leek zo simpel en een echte snel-klaar-maaltijd. Maar ik leef al de tijd al in de veronderstelling dat de school om 12 uur uitgaat, omdat Sinco altijd na twaalf uur thuiskomt om te eten. Woensdag heb ik altijd extra werk in de bibliotheek, dus ik was lekker bezig met het in- en uitchecken van de boeken, toen ik besloot om kwart voor 12 naar de dorm te gaan. Zo, ik wist niet dat het zo lang kon duren voor een pan met water aan de kook kwam. Ik was nog lang niet klaar toen de kinderen al thuiskwamen. Ik baalde vreselijk, maar kon niets anders doen dat rustig blijven, me verontschuldigen en hopen dat het een beetje opschoot. Al met al kwam het allemaal wel goed, mede door de behulpzaamheid van twee van de meiden. Een van hen, Aubri, mijn vriendinnetje dat wel eens met me Skyped en bij ons eet, bood het aan gelukkig. Een ander heb ik even gevraagd. De pauze duurt maar kort, maar ze waren net op tijd weer weg, zelfs hadden ze nog hun eigen bord en bestek afgewassen. Goede regel trouwens!
Maar ik heb me wel voorgenomen om de volgende keer, als het weer eens nodig is, een half uur van te voren daar te zijn, dat voorkomt een hoop stress en frustratie.
Later sprak ik Shirley, de dormmoeder, ze zei dat de kinderen gezegd hadden dat het allemaal prima was gegaan. Pffffff! Gelukkig!
Tja, en als je ergens goed in bent, kun je er vroeg of laat op rekenen, dat gevraagd wordt om je gaven en talenten in te zetten.
Dat ik goed kan naaien is al gauw bij iedereen bekend geworden. Maar ik moet zeggen dat de tijd dat ik er aan toe kom, minimaal is. Bovendien heb ik momenteel weinig inspiratie, er liggen nog heel wat naaiklusjes. Mijn gordijnen zijn nog steeds niet klaar, ik wil wat lampenkapjes bekleden en nog wat luchtige Papua-bloesjes maken. Het lijkt wel of de gewone dingen, zoals eten klaarmaken en afwassen, enz. veel meer tijd kosten dan in Nederland.
Maar vorige week kwam Jo, de lerares die hier al zovele jaren werkt, vragen of ik de nieuwe gordijnen voor de schoollokalen wil naaien. Ik had het al aan zien komen en ook al vind ik het werken in de bibliotheek wel heel wat leuker, het moet toch gebeuren. En zo ligt er weer een nieuwe opdracht. Het is lastig dat je hier weinig mogelijkheden hebt om gordijnen op te hangen, meestal hangen de gordijnen hier aan een roede of spiraaltje. Waar je in Nederland je handen niet voor omdraait, daar krab je nu wel even voor achter je oren. De gordijnstof die er voor gekocht, is speciaal met een zonwerende achterkant. De gordijnen moeten dus goed aansluiten bij de ramen, om dat dit een poging is om de zonnehitte zoveel mogelijk uit de lokalen te weren. Dat is een goedkopere methode dan airconditioning. Het is bij tijd en wijle echt niet uit te houden in de lokalen, als het overdag 40 graden Celsius is bv.; dan zijn de ventilatoren ook niet erg effectief.
Ik heb gezocht op het internet naar een goede methode, die bovendien niet al te bewerkelijk is. Ik weet op dit moment even niet om hoeveel ramen het gaat, maar het zijn er heel wat. Nu, ik zal mijn best doen er iets moois van te maken, Jo heeft alle vertrouwen in me.
Sinco maakt op school van alles mee. Hij heeft nu iets leuks bedacht bij de lessen over Voeding en gezondheid. Daar zal hij zelf iets over vertellen…….
Even kort dan iets van mij (Sinco) want het is alweer laat... 24.00 uur.
Met map 3 (gemengde leeftijdsgroep - onderbouw highschool) zijn we bezig met het onderdeel voeding en gezondheid. Het leek mij en de klas een leuk idee om van de leervragen een film te (laten) maken met de klas. We zijn nu bezig de scripts te schrijven, maar omdat er ook nog heel wat kennis op een rijtje moet worden gezet is het best een hele organisatie.
Ik heb allerlei achtergrondinfo op een rijtje gezet die de rode draad vormt. De kinderen bedenken allemaal scenes om het in beeld te brengen. Als het goed is komt er zo een beetje gevoel voor organiseren tot ontwikkeling, zelf nadenken en uitzoeken, scripts schrijven en presenteren ... en waarschijnlijk zullen we ook wel veel lol gaan hebben bij het filmen.
Het is voor mijzelf ook een heel leerzaam project. Ik was al een hele tijd met de fascinerende wereld van voeding en spijsvertering bezig. Manuela heeft daar ook haar profielwerkstuk over gemaakt. Als je ziet hoe wonderlijk en complex ons lichaam in elkaar zit, krijg ik steeds meer bewondering voor onze Schepper. Het mooie is dat je dat met de klas samen beleeft.
Onbegrijpelijk dat mensen denken dat zoiets vanzelf ontstaat. Dan moet je echt je verstand op nul hebben staan en je blik op oneindig wazig.
Je komt ook grappige/trieste dingen tegen. Vanaf de eerste bladzijde van de bijbel staat dat zaden, vruchten en groenten zo gezond voor ons zijn. Wij zijn geschapen om dat soort dingen te eten en dan gezond te blijven. Nu doen we dat niet, maar eten integendeel allemaal geisoleerde en gemanipuleerde voedingsbestanddelen en krijgen vele voedingsziekten van hart- en vaatziekten, via suikerziekten tot kanker. Nu heeft men net ontdekt dat groenten en vruchten de stoffen bevatten die dit soort ziekten tegengaan. de industrie gaat deze dus isoleren uit de vruchten en op de markt brengen!!! Waar is hier de logica? Waar zit ons eigen gezonde verstand?
Laten we gewoon onze vader in de hemel serieus nemen en Zijn advies voor onze voeding volgen. Wel... Roelie gaat weer verder!
De zondag voordat we vertrokken kregen we van veel mensen bij het afscheid nemen een mooie kaart met iets bemoedigends er op geschreven. Eindelijk kwam ik er aan toe ze op te hangen. Ik heb een wandje in de kamer nu beplakt met al die kaarten, dat is een kleurig gezicht en een goede herinnering aan al diegenen die op die manier ons een hart onder de riem staken.
Terwijl ik daar mee bezig was, bedacht ik hoe leuk het zou zijn om nog eens gewone post te krijgen in de vorm van kaarten. Het is echt zo leuk om e mails te ontvangen, want daar kicken we op. Elke morgen na het opstaan is onze eerste gang naar de computer om te zien of er mailtjes zijn, het liefst natuurlijk persoonlijke groetjes en verhaaltjes van familie en kennissen.
Maar daardoor sturen mensen natuurlijk niet zo vaak post, die doet er ook veel langer over, enz. Maar toch….. Trouwens , we hadden al twee keer een kaart gekregen en dat was echt een onverwachte verrassing, omdat we daar nog niet op rekenden. Afijn…..
Laat er nu die zelfde dag post binnenkomen! Toeval? Of gewoon een knipoog……
Van verschillende mensen kregen we een kaart met lieve woorden, dat deed ons ontzettend goed! De kaarten zijn direct opgehangen. Maar we hebben nog ruimte :)
Het vorige dagboek eindigde met de belofte iets te vertellen wat je hoort als er hier iemand overleden is. Sinco heeft bij het plaatsen de vrijheid genomen om al een tipje van de sluier op te lichten, daar schrok ik eerst een beetje van, omdat ik er eigenlijk ook nog niet veel meer van wist, dan wat we toen hoorden.
Maar in een gesprek dat we deze week van Jan en Annette, net terug uit de Bush met hun dochter en schoonzoon, die hier op vakantie waren, hoorde ik al weer wat meer details.
Eerst wordt er dus dagen en nachten lang heel hard gehuild door iedereen, vooral ’s nachts als het verder overal stil is, is dat een naargeestig geluid. Voor onze begrippen onvoorstelbaar dat mensen dat zo lang vol kunnen houden. Waarschijnlijk komen er steeds meer mensen bij, want de familieleden tot in verre aftakkingen komen allemaal en natuurlijk overal vandaan. Nu de mensen ook hier steeds mobieler zijn, d.w.z. niet meer in hun stam blijven, maar b.v. in de stad of op de plantages gaan werken, enz., kost het natuurlijk tijd voor ze er allemaal zijn. Dus wat wij vorige week hoorden was een avond, een nacht, een dag, weer een avond en nacht alsmaar huilen. Ook hoorde ik midden in de nacht het geluid van gezang, dat klonk al heel wat prettiger, ook al zullen het klaagzangen zijn geweest. Het onafgebroken huilen deed mij af en toe huiveren.
Van mensen op het terrein hoorden we intussen dat het een oude man was, die ook bij onze mensen bekend is, die vrij onverwacht was gestorven, het was DE grote man in dit gebiedje.
Omdat er altijd zo ontzettend veel mensen op de begrafenis afkomen, en zij ook allemaal gevoed moeten worden, geven de omwonende buren ook vaak eten aan de familie voor de vele gasten. Zo werd er ook door onze zendingsorganisatie zakken meel, rijst e.d. gebracht, waarvoor aan ons allemaal een gift werd gevraagd om dit te bekostigen. Zo zijn wij dus indirect ook een beetje betrokken geweest.
Van Annette hoorden we dat er in de week dat zij terug waren in hun stam ook een man was overleden, een Bijbelleraar. Dus zo waren ze onverwachts zelf ook bij een begrafenis betrokken. Zij vertelde iets meer over die maaltijd, hoe dat er aan toe ging. Iedereen komt met een pannetje eten aan, die pannetjes worden allemaal bij elkaar gezet.
En als het dan tijd is om te eten, mogen eerst de gasten opscheppen, dan de families met kinderen, enz. Het laatste de weduwen en de wezen. In de hoop dat er nog wat over is. Dat is de oorspronkelijke manier volgens de oude heidense traditie . De zorg voor weduwen en wezen is net al in de oude tijden in Nederland nog heel slecht ofwel is er niet. Ze vertelde dat het zelfs zo is, dat de weduwe van een overleden man bij de schoonouders blijft wonen, alwaar ze zo’n beetje als sloof en werkster verder door het leven moet. Wil ze weg gaan of met een andere man trouwen, dan moeten haar kinderen bij haar schoonfamilie blijven en die is ze dan gewoon kwijt. Dus meestal kiezen ze er voor om dan maar dat slovenbestaan te ondergaan om toch bij haar eigen kinderen te kunnen blijven.
Maar! En nu komt het! Voor degenen die denken: “ Laat die mensen toch met rust, waarom moeten wij blanken zonodig daar heen om hen onze gewoontes enz. bij te brengen. Ze leven toch al eeuwen zo, en zijn op hun manier gelukkig!” Ja, er wordt nog steeds zo gedacht en gezegd!
In de stam waar Jan en Annette de verlossende boodschap van Christus Jezus hebben mogen brengen , zijn de zaken veranderd! De vrouw van de overleden Bijbelleraar, die in het verleden een leidende rol had in het uitdelen van het eten bij begrafenissen, werd nu met haar kinderen eerst bediend! Bij hen is alles nu anders en ik denk dat je gerust mag zeggen, op dit punt, beter. De zorg voor de weduwen en wezen is bij de tot geloof gekomen Papua’s tot ontwikkeling gekomen.
Is dit de moeite waard of niet! Gods naam wordt hierin verheerlijkt en laat dit een getuigenis mogen zijn voor de onbekeerde Papua’s.
Het IS zinvol om je lijf en leven in te zetten ten behoeve van mensen die leven in de duisternis en elkaar verdrukken. Afgezien van de troost die de belofte van het uiteindelijke onvergankelijke leven brengt, is een gezond christelijk leven dat op de Bijbel gefundeerd is al heel wat aangenamer dat het leven dat aan elkaar hangt van angst, haat en nijd.
In hele Bijbel wordt geleerd dat men goed moet zorgen voor de weduwen en de wezen, daar was de Here God om zo te zeggen heel fel op! En je ziet hier nog steeds dat van nature, dus zonder God en Bijbelse invloeden de mensen zelfs hun eigen familie, als het er op aan komt laten creperen.
Ik wil eindigen met het woord uit de Bijbel dat staat in de brief aan de Filippenzen. (1: 27-29, niet volledig geciteerd .Volgens de Naardense Vertaling)
Leid een leven waardig aan de verkondiging van de Christus…
Je moet vaststaan in één geest en met één ziel samen strijden voor het geloof van de verkondiging , niet verschrikt, in niets, voor de tegenstanders….
Want u is de genade verleend en dat ter wille van Christus om niet alleen in Hem te geloven maar ook ter wille van Hem te lijden…..
Wij voelen ons gezegend dat wij de genade hebben ontvangen dat we mogen geloven! We willen een leven lijden dat Gode waardig is, dat Zijn naam door ons heen verheerlijkt wordt. En dan is het genade als je ook mag delen in Zijn lijden. Voor iedereen is dat weer anders.
Wij lijden niet in de zin van vervolgingen, zoals zovele broeders en zusters in de wereld, ons lijden bestaat hierin dat wij onze kinderen moeten missen en familie en vrienden en misschien nog wat aardse zaken. Maar wij willen dat blijmoedig ondergaan in de hoop en verwachting dat we hier iets mogen laten zien van de rijkdommen van de Christus en wij zijn heel blij met elk medeleven en alle voorbede van jullie allemaal! |
-
-